Myśl

Bardzo aktualny cytat z Tischnera (za prof. Gadaczem):

Czasem trzeba się przeciwstawiać Polsce, która jest, w imię tej, która być powinna

Że opuszcza Bóg Antoniusza

Usłyszałem kiedyś w radiu Michała Łanuszkę śpiewającego piosenkę Cohena "Aleksandra odchodzi". Wykonanie i aranżacja świetne. Wcześniejsze wykonania Łanuszki, np. piosenek Nohavicy, mnie nie zachwycały. Tym większe zaskoczenie.

Zaraz sięgnąłem do oryginału, ale przede wszystkim do pięknego wiersza Kawafisa, który Cohen sparafrazował:

Jeśli znienacka, o północy usłyszysz,
jak przeciąga niewidzialny pochód
z cudowną muzyką, z gwarem głosów -
wtedy losu, co w końcu zawiódł cię, trudów,
co poszły na marne, planów, które wszystkie
okazały się pomyłką, nie opłakuj bez sensu.
Jak ktoś od dawna gotów, ktoś odważny,
pożegnaj ją, tę odchodzącą Aleksandrię.
Przede wszystkim nie oszukuj się, nie mów,
że to był tylko sen albo że słuch cię zmylił.
Taką próżną nie poniżaj się nadzieją.
Jak ktoś od dawna gotów, ktoś odważny,
uznany za godnego, by żyć w takim mieście,
podejdź spokojnym krokiem do okna
i ze wzruszeniem, ale nie z błaganiem,
nie ze skargami tchórzów,
słuchaj tej wspaniałości ostatniej, tych dźwięków,
cudownych instrumentów mistycznego pochodu,
i pożegnaj ją, pożegnaj Aleksandrię, którą tracisz.

Przyjaciele

Mimo nałogowego oglądania "Przyjaciół", po raz pierwszy obejrzałem ostatni odcinek. Skończył się tak jak powinien 😊 Przy okazji jednak trochę refleksji nt. fenomenu tego serialu. Kiedy był nadawany po raz pierwszy, nie byłem nim szczególnie zachwycony. Wyżej ceniłem sobie serial "Jack and Jill", również traktujący o grupie przyjaciół, ale - jak pisał Wojciech Orliński w Gazecie Telewizyjnej - nie będących idiotami. Tamten serial szybko zniknął, po jednym chyba sezonie. TVN nie pokazał nawet tyle - przerwali emisję w trakcie. 

No więc nic nie zapowiadało, że kilkanaście lat później będę oglądał namiętnie wszystkie sezony po kilka razy. Trochę w tym tęsknoty za utraconą młodością - w chwili emisji bohaterowie byli mniej więcej w moim wieku. Może nawet więcej niż trochę. No i nostalgia za światem, który był prostszy i wydawał się bezpieczniejszy. Niby to już czas po pierwszej wojnie w zatoce, ale wieże WTC w czołówce nadal jeszcze stały.

Cała szóstka wiedzie beztroskie życie w Nowym Jorku, nie martwiąc się bardzo o pieniądze. Nawet Joey, który na początku zapożyczał się u Chandlera, od pewnego momentu dość mocno stanął na nogi, dzięki roli w "Dniach naszego życia". Gdzie im tam do problemów i rozterek millenialsów. Jedyne ich problemy, to problemy sercowe. 

I to chyba jest klucz do sukcesu - łatwe i spokojne życie, a jeśli nawet pojawiają się jakieś problemy osobiste, to dzięki przyjaciołom nie są takie straszne. No i postaci - można się zżymać na odloty Phoebe, wieczny sarkazm Chandlera, pedanterię Moniki, ale nie sposób ich nie lubić.

Scenarzyści nie wszystkim postaciom pozwolili się jednakowo rozwinąć: Joey i Phoebe, w przeciwieństwie do pozostałej czwórki, zostali w miejscu. Co prawda Phoebe wychodzi za Mike'a, ale ona sama nie zmienia się wiele. A Joey pozostaje Joey'em. 

Ostatnia scena, sześć kluczy na blacie. Koniec.

PS. Moje ulubione postaci to Chandler i Rachel. Chandler ze względu na największy dystans i zdrowy rozsądek. I taką nieoczywistą męskość. Podobno w którejś wersji scenariusza miał być gejem. 

Rachel z kolei, bo jest urocza w swojej początkowej niedojrzałości, a z drugiej strony wie, czego chce i to zdobywa. To taka typowa córeczka tatusia, ale nieobca jest jej wrażliwość i poświęcenie.