22 marca 2018

Downton Abbey

Jestem wielbicielem. Bezkrytycznym. Mimo dysonansu pewnego, bo jak tu pogodzić lewackie poglądy z uwielbieniem dla lady Grantham? Obu zresztą.
To nie jest tak, że nie dostrzegam tam pewnych mielizn, ja ich po prostu nie chcę widzieć i do racjonalnej części umysłu nie dopuszczam. Oglądam głównie emocjami, wzruszenie na pierwszym planie.
Świat tam przedstawiony, to świat, który się szybko zmienia i który dąży do zmiany fundamentalnej. Akcja kończy się w 1925 roku, jeszcze daleko do wojny, ale widz przecież wie, jak się to skończy. I ta nieuchronność zmiany w zderzeniu ze swoistym pięknem i elegancją ówczesnego porządku w Downton (a przecież okrutnie niesprawiedliwego) jest dla mnie źródłem nostalgii.

Brak komentarzy:

Umberto Eco o kościele

Taki cytat mi sie dziś przypomniał: Cywilizacja nie osiągnie doskonałości, póki ostatni kamień z ostatniego kościoła nie spadnie na ostatnie...